 |
"ഈ കഥയ്ക്ക് പിന്നിൽ രണ്ട് നിക്ഷിപ്ത താൽപ്പര്യങ്ങളുണ്ട്: ഒന്ന് ഈ പോസ്റ്റ് വായിക്കുന്നതിൽ നിന്ന് ഗൗരവം കുറഞ്ഞ വായനക്കാരെ നിരുത്സാഹപ്പെടുത്തുക, മറ്റൊന്ന് രണ്ട് വരിയിൽ പൂർത്തിയാക്കാൻ കഴിയുന്ന ഒരു പോസ്റ്റ് വലിച്ചുനീട്ടുക. എന്നാൽ നമുക്ക് ഇപ്പോൾ കാര്യത്തിലേക്ക് വരാം."
നിർദ്ദിഷ്ട വർഷമോ മാസമോ അപ്രധാനമാണ്, പക്ഷേ വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ് മദ്രാസിൽ (ഇപ്പോൾ ചെന്നൈ) ഒരു വേനൽക്കാല ഞായറാഴ്ചയായിരുന്നു. ഞാനും ജയനും ട്രിപ്ലിക്കെയ്ൻ ഏരിയയിലെ ഒരു മാന്ഷനിലായിരുന്നു താമസം. മാസത്തിൻ്റെ അവസാന ദിവസമായിരുന്നു, ഞങ്ങളുടെ പോക്കറ്റുകൾ ഏതാണ്ട് മുഴുവൻ തന്നെ കാലിയായിരുന്നു. ഈ മാസത്തെ ഞങ്ങളുടെ അവസാന കൂപ്പണുകൾ 'സൈദോജി' മെസിൽ ഉച്ചഭക്ഷണത്തിനായി ഞങ്ങൾ ഇതിനകം ഉപയോഗിച്ചിരുന്നു, അതിനാൽ ഞങ്ങൾക്ക് അത്താഴം കഴിക്കാതെ പോകേണ്ടിവരുമെന്ന് ഉറപ്പായിരുന്നു.
അപ്പോഴാണ്, വൈകുന്നേരം സമയം കളയാൻ ഞങ്ങൾ തേനാംപേട്ടിലെ കോൺഗ്രസ് ഗ്രൗണ്ടിലേക്ക് പോയി, അവിടെ ഒരു എക്സിബിഷൻ നടക്കുന്നു. കുറച്ചു നേരം അവിടെ ചിലവഴിച്ചതിന് ശേഷം ക്ഷീണവും വിശപ്പും അനുഭവപ്പെട്ട ഞങ്ങൾ ട്രിപ്ലിക്കെയ്നിലേക്കുള്ള ബസ് പിടിക്കാൻ ബസ് സ്റ്റോപ്പിലേക്ക് പോയി. ആ നിമിഷം, അസാധാരണ സംസാരശേഷിയും തമാശയും സഹജമായി ഉണ്ടായിരുന്നിട്ടും നിശബ്ദനായിരുന്ന ജയൻ, അബോട്ട്സ്ബറി ഹാളിലേക്കുള്ള പ്രവേശന കവാടത്തിന് എതിർവശത്തുള്ള മിന്നുന്ന വിളക്കുകൾ ചൂണ്ടിക്കാട്ടി. ഞങ്ങൾക്ക് കയ്യിൽ പണമില്ലാത്തതിനാലും ഉറങ്ങാൻ പോകുന്നതിനുമുമ്പ് വയറു നിറയ്ക്കാനല്ലാതെ ഞങ്ങളുടെ താമസ സ്ഥലത്തേക്ക് മടങ്ങേണ്ട ആവശ്യമില്ലാത്തതിനാലും ഞങ്ങൾ ആ ഹാളിനകത്തേക്കു പോകാൻ ഉത്സുകരായി.
ഗണേശ ക്ഷേത്രത്തിനടുത്തുള്ള ഹാളിൽ എത്തിയപ്പോൾ അവിടെ ധാരാളം ആളുകൾ തിങ്ങി നിറഞ്ഞിരുന്നു. മിക്ക വാരാന്ത്യങ്ങളിലും, അടുത്തുള്ള വിരുന്ന് ഹാളിൽ വിവാഹ ചടങ്ങുകൾ, റിസപ്ഷനുകൾ, വിടവാങ്ങൽ, സ്വാഗത പാർട്ടികൾ അല്ലെങ്കിൽ കോർപ്പറേറ്റ് ഇവൻ്റുകൾ പോലുള്ള സംഭവങ്ങൾ നടക്കാറുണ്ട്. ഞങ്ങൾ പതുക്കെ നീങ്ങി, ക്ഷേത്രത്തിലെ പ്രതിഷ്ഠയെ ഭാഗികമായി ആരാധിച്ചു, തുടർന്ന് സ്വീകരണ ഹാളിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു. അടുത്ത സെഷനു വേണ്ടി സജ്ജീകരിച്ച ബെഞ്ചുകളിലൊന്നിൽ തടസ്സം സൃഷ്ടിക്കാതെ ഞങ്ങൾ ഇരിപ്പിടങ്ങൾ കണ്ടെത്തി. ജിലേബി, അച്ചാർ, പച്ചടി, കിച്ചടി, കാളൻ, ഓലൻ, തോരൻ തുടങ്ങിയ സാധനങ്ങൾ ഒന്നൊന്നായി എത്തിയതോടെയാണ് വാഴയിലയിൽ വിളമ്പാൻ തുടങ്ങിയത്. ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നതിന് മുമ്പ് കൈ കഴുകിയില്ലെങ്കിലും ഇത്തവണയും പ്രാർത്ഥന നിർത്തിയില്ല
ഞങ്ങളുടെ അടുത്തിരുന്ന അമ്മാവൻ ഇടയ്ക്കിടെ ഞങ്ങളെസംശയത്തോടെ നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. "അമ്മാവൻ വധുവിന്റെ പക്ഷത്തുന്നാണോ അതോ വരന്റെ ഭാഗത്തുള്ളവരാണോ? നിങ്ങളുടെ മുഖം പരിചിതമാണെന്ന് തോന്നുന്നു.” ജയൻ ധൈര്യത്തോടെയും അപ്രതീക്ഷിതമായും ചോദിച്ചു
മൂപ്പർ ആശ്ചര്യത്തോടെ ഞങ്ങളെ നോക്കി. “ഞങ്ങൾ ആൺകുട്ടിയുമായി ബന്ധമുള്ളവരാണ്; ഞങ്ങളുടെ യാത്രയിൽ ചില ബുദ്ധിമുട്ടുകൾ ഉണ്ടായിരുന്നു..."
"അമ്മാവൻ എവിടെ നിന്നാണ് വരുന്നത്?" മറുപടിക്ക് കാത്തുനിൽക്കാതെ ജയൻ ചോദിച്ചു.
ഇത്തവണ മൂപ്പൻ്റെ മുഖത്ത് ഒരു കുസൃതി നിറഞ്ഞ പുഞ്ചിരി വിടർന്നു.
"എൻ്റെ മക്കളേ, ഇന്നാണ് എന്റെ മരുമകൻ്റെ ഗൃഹപ്രവേശം. ഇത് അവൻ്റെ ആഘോഷമാണ്, കല്യാണസദ്യയല്ല."
ഞങ്ങളുടെ മുന്നിലെ ഇലയിൽ രണ്ടാം വട്ട ചോറ് വിളമ്പി. ഞങ്ങൾ പരസ്പരം നോട്ടം മാറ്റി, കൂടുതൽ അഭ്യാസം തുടരേണ്ടെന്നും മന്ത്രിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ ജയനെ തഴുകി. ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേരും സ്വാദിഷ്ടമായ ഭക്ഷണം കഴിച്ച് വേഗം ഹാളിനു പുറത്തേക്കിറങ്ങി.
ഇത്തവണ, ക്ഷേത്രത്തിനു മുമ്പായി, ശ്രീ ഗണപതിയുടെ മുമ്പിൽ നിന്നുകൊണ്ട്, നിറഞ്ഞ വയറോടും മനസ്സോടും കൂടെ ഞാൻ നന്ദി പറഞ്ഞു. "ക്ഷിപ്ര പ്രസാദ ഗണനായക", "വിഘ്ന വിനാശഹര വിഘ്നേശ്വര" എന്നീ പേരുകളിൽ അദ്ദേഹം ആരാധിക്കപ്പെടുന്നതിൽ അതിശയിക്കാനില്ല.!
ഒരു വ്യക്തി തൻ്റെ എല്ലാ തടസ്സങ്ങളും ഉപേക്ഷിക്കുമ്പോൾ ജീവിതത്തിൽ രണ്ട് സാഹചര്യങ്ങളേയുള്ളൂ - ഒന്ന് ട്രെയിനിൻ്റെ ജനറൽ കമ്പാർട്ട്മെൻ്റിൽ യാത്ര ചെയ്യുമ്പോൾ, മറ്റൊന്ന് വിശപ്പ് നേരിടുമ്പോൾ. സ്വാധീനമുള്ള ആളുകളെ പ്രശസ്തരാക്കുന്നതിൽ വിശപ്പ് എങ്ങനെ ഒരു പ്രധാന പങ്ക് വഹിച്ചുവെന്ന് കാണാൻ എളുപ്പമാണ്. എന്നിരുന്നാലും, സ്ഥലപരിമിതി കാരണം, ഇതിൻ്റ വിശദമായ വിശകലനത്തിലേക്ക് ഞാൻ കടക്കുന്നില്ല.
