മോക്ഷപടം / പാമ്പും ഏണിയും

 

നമ്മളിൽ എത്ര പേർ പാമ്പും ഏണിയും കളി വളരെ ആസ്വദിച്ചു കളിച്ചുകാണും അല്ലെ . എന്നാൽ ഈ കഥ കൂടി കേൾക്കു .

സാർവത്രികമായി ആസ്വദിക്കപ്പെടുന്ന ഒരു ജനപ്രിയ ബോർഡ് ഗെയിമാണ് പാമ്പുകളും ഏണികളും. നൂറ്റാണ്ടുകളായി കളിച്ചുവരുന്ന ഒരു ബോർഡ് ഗെയിമാണിത്. പുരാതന ഇന്ത്യയിൽ അതിന്റെ വേരുകൾ ഉണ്ട്. ഈ കളി ആദ്യം മോക്ഷപടം എന്ന പേരിലാണ് അറിയപ്പെട്ടിരുന്നത്, അതായത് പ്രബുദ്ധതയിലേക്കുള്ള പാത എന്നർത്ഥം. ഈ കളിയുടെ ചരിത്രം, അതിന്റെ യഥാർത്ഥ അർത്ഥങ്ങളും പാഠങ്ങളും, ലോകമെമ്പാടും അത് എങ്ങനെ വ്യാപിച്ചുവെന്നും നമ്മൾക്ക് പര്യവേക്ഷണം ചെയ്യാം .

പാമ്പുകളുടെയും ഏണികളുടെയും ഉത്ഭവം

മോക്ഷപടം/പാറ്റ് എന്ന ഗെയിം പതിമൂന്നാം നൂറ്റാണ്ടിൽ ഇന്ത്യയിൽ മറാത്തി സന്യാസിയും തത്ത്വചിന്തകനുമായ സന്യാസി ജ്ഞാനേശ്വരൻ ആണ് സൃഷ്ടിച്ചത്. കുട്ടികളെ ധാർമ്മികതയെക്കുറിച്ചും അവരുടെ പ്രവർത്തനങ്ങളുടെ അനന്തരഫലങ്ങളെക്കുറിച്ചും പഠിപ്പിക്കുന്നതിനുള്ള ഒരു ഉപകരണമായിട്ടാണ് ഇത് ആദ്യം സൃഷ്ടിച്ചത്. താഴെ നിന്ന് മുകളിലേക്ക് നയിക്കുന്ന ഒരു പാത ചിത്രീകരിക്കുന്ന ഒരു ബോർഡിലാണ് കളി.

100 ചതുരങ്ങൾക്കുള്ളിൽ, ഏണികൾ ഉള്ള ചതുരങ്ങൾ  ഓരോന്നും ഒരു പുണ്യത്തെ പ്രതിനിധീകരിച്ചും , പാമ്പിന്റെ തലയുള്ളവ തിന്മയെ പ്രതിനിധീകരിച്ചുമാണ് കളി ചിട്ടപ്പെടുത്തിയത്.

ഓരോ ചതുരവും ഒരു സദ്‌ഗുണത്തെയോ ഒരു ദുർഗുണത്തെയോ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നു. കളിക്കാർ അവർ ഏത് ചതുരത്തിൽ വന്നിറങ്ങി എന്നതിനെ ആശ്രയിച്ച് മുന്നേറുകയോ പിൻവാങ്ങുകയോ ചെയ്തു.

കൗറി (ഷെല്ലുകൾ) അഥവാ പകിടകൾ ഉപയോഗിച്ചാണ് കളി . ചതുരങ്ങൾ അലങ്കരിച്ചിരുന്നു. മൃഗങ്ങളുടെയും ദേവതകളുടെയും ചിത്രങ്ങൾ. കളിയുടെ ചില പതിപ്പുകളിൽ, പാമ്പുകളെ ദുർഗുണങ്ങളെ പ്രതിനിധീകരിക്കാൻ ഉപയോഗിച്ചു; അതേസമയം ഏണികൾ പുണ്യത്തെ പ്രതിനിധീകരിക്കാൻ ഉപയോഗിച്ചു. കളിയുടെ ലക്ഷ്യം ബോർഡിന്റെ മുകളിൽ എത്തുക എന്നതായിരുന്നു, അത് ജ്ഞാനോദയം അല്ലെങ്കിൽ മോക്ഷം കൈവരിക്കുന്നതിനെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നു.

പാമ്പുകളുടെയും ഏണികളുടെയും യഥാർത്ഥ അർത്ഥങ്ങളും പാഠങ്ങളും

പാമ്പുകളുടെയും ഏണികളുടെയും കളി വെറും ഒരു രസകരമായ വിനോദത്തേക്കാൾ കൂടുതലാണ്. പ്രധാനപ്പെട്ട ധാർമ്മിക പാഠങ്ങൾ പഠിപ്പിക്കുകയും കളിക്കാരെ അവരുടെ പ്രവർത്തനങ്ങളുടെ അനന്തരഫലങ്ങളെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കാൻ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരു കളിയാണിത് . ബോർഡിലെ പാമ്പുകളും ഏണികളും ജീവിതത്തിലെ ഉയർച്ച താഴ്ചകളെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നു. വിജയവും പരാജയവും ജീവിത യാത്രയുടെ ഭാഗമാണെന്ന് ഗെയിം കളിക്കാരെ പഠിപ്പിക്കുന്നു.

സത്യസന്ധത, ദയ, ഔദാര്യം തുടങ്ങിയ സദ്‌ഗുണങ്ങളുടെ പ്രാധാന്യവും കളി പഠിപ്പിക്കുന്നു. ഈ സദ്‌ഗുണങ്ങളെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്ന ചതുരങ്ങളിൽ ഇറങ്ങുന്ന കളിക്കാർക്ക് ബോർഡിൽ ഉയരത്തിൽ കയറാൻ അനുവദിക്കുന്ന ഒരു ഗോവണി കാണാം. നേരെമറിച്ച്,അത്യാഗ്രഹം,കോപം,സത്യസന്ധതയില്ലായ്മ തുടങ്ങിയ ദുർഗുണങ്ങളെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്ന ചതുരങ്ങളിൽ ഇറങ്ങുന്ന കളിക്കാർക്ക് ഒരു പാമ്പ് , അവരെ വിഴുങ്ങി ശിക്ഷിക്കുന്നു.ബോർഡിൽ താഴേക്കയക്കുന്നു..

ആദ്യത്തെ നൂറ് ചതുര ഗെയിം ബോർഡിൽ',

12-) മത്തേ ചതുരം വിശ്വാസത്തെയും,

41-ാമത്തെ ചതുരം അനുസരണക്കേടിനും,

44-ാമത്തെ ചതുരം അഹങ്കാരത്തിനും,

49-ാമത്തെ ചതുരം അശ്ലീലതയ്ക്കും,

51-ാമത്തെ ചതുരം വിശ്വാസ്യതയെയും,

52-ാമത് മോഷണത്തെയും ,

57-ാമത്തെ ചതുരം ഔദാര്യത്തെയും,

58-ാമത്തെ ചതുരം കള്ളം പറയാനും,

62-ാമത്തെ ചതുരം മദ്യപാനത്തിനും,

69-ാമത്തെ ചതുരം കടത്തിനും,

73-ാമത്തെ ചതുരം കൊലപാതകത്തിനും,

76-ാമത്തെ ചതുരം അറിവിനെയും,

78-ാമത്തെ ചതുരം സന്യാസത്തെയും

84-ാമത്തെകോപത്തെയും

92-ാമത്തെ ചതുരം അത്യാഗ്രഹത്തെയും ,

95-ാമത്തെ ചതുരം അഹങ്കാരത്തെയും,

99-ാമത്തെ ചതുരം കാമത്തെയും .

100 -മത്തെ ചതുരം നിർവാണത്തെയോ മോക്ഷത്തെയോ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നതായി ചിത്രീകരിച്ചിരിക്കുന്നു. .

ഈ രീതിയിൽ, പാമ്പുകളും ഏണികളും കളിക്കാരെ അവരുടെ പ്രവർത്തനങ്ങൾക്ക് അനന്തരഫലങ്ങളുണ്ടെന്ന് പഠിപ്പിക്കുന്നു. കൂടാതെ നന്മ ചെയ്യാനും തിന്മ ഒഴിവാക്കാനും അവർ പരിശ്രമിക്കണമെന്നും. കളിക്കാർ എങ്ങനെയുള്ള വ്യക്തിയാകാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നുവെന്നും എങ്ങനെയുള്ള ജീവിതം നയിക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നുവെന്നും ചിന്തിക്കാൻ ഇത് പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നു.

ലോകമെമ്പാടും പാമ്പുകളുടെയും ഏണികളുടെയും വ്യാപനം

19-ാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ അവസാനത്തിൽ, മോക്ഷപടം ഇംഗ്ലീഷ് വ്യാപാരികൾ ഇംഗ്ലണ്ടിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയപ്പോൾ , "പാമ്പുകളുടെയും ഏണികളുടെയും" കളി എന്ന പേരിലാണ് പാശ്ചാത്യ ലോകത്തിന് പരിചയപ്പെടുത്തിയത്. ഇംഗ്ലണ്ടിൽ ഈ കളി 1892 മുതൽ പുത്തൻ ചേരുവകളോടെ പെട്ടെന്ന് പ്രചാരത്തിലായി. താമസിയാതെ, 1943-ൽ അമേരിക്കയിലും (USA) "ച്യൂട്ട്സ് ആൻഡ് ലാഡേഴ്സ് " എന്ന പേരിൽ അറിയപ്പെട്ടു .

കാലക്രമേണ, ഈ കളി വികസിക്കുകയും മാറുകയും ചെയ്തു. വ്യത്യസ്ത രാജ്യങ്ങളിൽ കളിയുടെ വ്യത്യസ്ത പതിപ്പുകൾ സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടു. ചില പതിപ്പുകളിൽ, പാമ്പുകളുടെയും ഏണികളുടെയും സ്ഥാനത്ത് ച്യൂട്ടുകൾ, ഏണികൾ തുടങ്ങിയ മറ്റ് ചിഹ്നങ്ങൾ വന്നിട്ടുണ്ട്. എന്നിരുന്നാലും, കളിയുടെ അടിസ്ഥാന ആശയം അതേപടി തുടരുന്നു. ലോകമെമ്പാടുമുള്ള എല്ലാ പ്രായത്തിലുമുള്ള ആളുകൾ, പ്രത്യേകിച്ച് കുട്ടികൾ ഇത് ഇപ്പോഴും ആസ്വദിക്കുന്നു.

വിനോദത്തിനോ പ്രധാനപ്പെട്ട ജീവിതപാഠങ്ങൾ പഠിപ്പിക്കുന്നതിനുള്ള ഒരു മാർഗമായോ നിങ്ങൾ ഗെയിം കളിച്ചാലും, 'സ്നേക്ക്സ് ആൻഡ് ലേഡേഴ്സ്' തീർച്ചയായും വിനോദത്തിനും വിദ്യാഭ്യാസത്തിനും ഉതകുന്ന ഒരു കളിയെന്നതിൽ ആർക്കും സംശയമില്ല !

Ruskin Bond- A Literary Giant

 

Ruskin Bond, a prominent figure in Indian-English literature for over seven decades, celebrated his 92nd birthday this month.

Born on May 19, 1934, in Kasauli, Himachal Pradesh, to British parents Edith Dorothy and Aubrey Alexander Bond, his early life involved frequent moves across hill stations due to his father's work with the Royal Air Force. These experiences profoundly shaped his writing. The loss of his father at age ten deeply affected him, after which he attended Bishop Cotton School in Shimla, UK.

Returning to India in 1955, Bond settled in Mussoorie, Uttarakhand, a pivotal decision. This scenic region became the setting for many of his stories, with the tranquillity and charm of rural India emerging as central themes in his work.

Despite brief stints in various jobs, Bond's dedication to writing serves as an inspiration. His literary career began at sixteen with "The Untouchables" and continues after seventy-five years, encompassing over five hundred short stories, novels, articles, poems, and essays.

Bond believes that "the simplest and noblest joy in the world is writing," reflecting his life's philosophy. Simplicity in theme and accessible language are hallmarks of his style.

Bond's writing captivates with its diverse themes and presentation, ranging from ghost and love stories to natural landscapes. His work particularly shines in its magical portrayals of Himalayan villages, nature, childhood, and Mussoorie.

Beyond his prolific writing career, Bond championed other authors and offered insightful perspectives on writing, happiness, and pursuing dreams.

In "The Golden Years," Bond notes that writers never truly retire, citing numerous authors who continued writing late in life. For example, he mentions Agatha Christie, Somerset Maugham, P.J. Wodehouse, Mulk Raj Anand, Bernard Shaw, Khushwant Singh, R.K. Narayan, and Nayantara Sahgal, who continues to write at the age of ninety-seven.

After only three years abroad, Bond made his home in and around Mussoorie. Despite this devotion to India, as explored in "Son of India," the final chapter of his autobiography, he has occasionally faced prejudice. An incident in Konark, where he was charged exorbitant fees due to his perceived foreignness, inspired a story about cultural identity.

 His numerous accolades include the Sahitya Academy Award (1992), Padma Shri (1999), Padma Bhushan (2014), Sahitya Academy Fellowship (2021), Delhi Government Lifetime Achievement Award (2012), and the Ram Nath Goenka Literary Award. Bond credits these awards with motivating him to continue writing.

In 2024 alone, Bond published eight books with publishers including Penguin, Harper Collins, Ratan Sagar, Roopa, and Speaking Tiger. Readers eagerly anticipate Ruskin's future works.

Ruskin Bond's literary journey is a testament to the power of storytelling and the enduring impact of nature on the human experience. Through his evocative prose and relatable characters, Bond has captured the hearts of readers around the world. His exploration of themes such as childhood, identity, and the beauty of the natural world continues to resonate with audiences, ensuring that his legacy will endure for generations to come. As a writer, Bond has not only enriched Indian literature but has also inspired a love for reading and writing in countless individuals, making him a true literary icon. His works serve as a reminder of the importance of storytelling in preserving culture, fostering understanding, and nurturing the imagination.

Some quotes from his books:

“To be able to laugh and to be merciful are the only things that make man better than the beast”

“People often ask me why my style is so simple. It is, in fact, deceptively simple, for no two sentences are alike. It is clarity that I am striving to attain, not simplicity.

Of course, some people want literature to be difficult, and some writers like to make their readers toil and sweat. They hope to be taken more seriously that way. I have always tried to achieve a prose that is easy and conversational. And those who think this is simple should try it for themselves.”

“Book readers are special people, and they will always turn to books as the ultimate pleasure. Those who do not read are the unfortunate ones. There's nothing wrong with them, but they are missing out on one of life's compensations and rewards. A great book is a friend that never lets you down. You can return to it again and again, and the joy first derived from it will still be there.

Some of his famous books:

• The Room on the Roof
• The Blue Umbrella
• A Flight of Pigeons
• Our Trees Still Grow in Dehra
• The Night Train at Delhi
• The India I Love
• Rusty, the Boy from the Hills
• Delhi is Not Far

Famous  Quotes of the Author

“Happiness is a mysterious thing, to be found somewhere between too little and too much.”

“The past is always with us, for it feeds the present.”

“On books and friends I spend my money;

For stones and bricks, I haven't any.”

“It's courage, not luck, that takes us through to the end of the road.”

“Normally, writers do not talk much, because they are saving their conversations for the readers of their book-

those invisible listeners with whom we wish to strike a sympathetic chord.”

“Some of us are born sensitive. And if, on top of that, we are pulled in different directions (both emotionally and physically), we might just end up becoming writers.

No, we don't become writers in schools of creative writing. We become writers before we learn to write. The rest is simply learning how to put it all together.”

“The world keeps on changing, but there is always something, somewhere, that remains the same.”

“Live close to nature and you'll never feel lonely. Don't drive those sparrows out of your veranda; they won't hack into your computer.”

“You don’t have to lie if you know how to withhold the truth.”

വാർധ്യക്യത്തിന്റെ വ്യഥ

നമ്മളിൽ ചിലർ, വൃദ്ധരായ പുരുഷന്മാർ, (സ്ത്രീകളും ) നമ്മുടെ പ്രിയപ്പെട്ട കുട്ടികളിൽ നിന്നും പേരക്കുട്ടികളിൽ നിന്നും അർഹമായ ശ്രദ്ധ ലഭിക്കുന്നില്ലെന്ന് വിലപിക്കുന്നത് ഇന്ന് സർവ സാധാരണമാണ്. ഒരുതരം ആൾക്കൂട്ട ആകുലത നമ്മളിൽ വളർന്നിരിക്കുന്നതായി തോന്നുന്നു. പാർശ്വവൽക്കരിക്കപ്പെടുന്നതിൽ തങ്ങൾ അസ്വസ്ഥരായി വിഷമിക്കുന്നു. ഇത് കുറച്ചുകാലമായി എന്നെയും ചിന്തിപ്പിച്ചു. നമ്മുടെ പ്രായമായവരാണ് ഇതിന് ഉത്തരവാദികൾ, ചെറുപ്പക്കാരല്ല എന്ന തിരിച്ചറിവാണ് എനിക്ക് തോന്നിയത്. നമ്മുടെ പഴയ ധാരണകളുടെയും വിശ്വാസങ്ങളുടെയും മുൻവിധികളുടെയും കൂട്ടത്തിൽ നിന്ന് നമ്മൾ പുറത്തുവന്നിട്ടില്ല. നമ്മുടെ ജീവിതകാലത്ത് ഇതുവരെ ഒരുപാട് മാറ്റങ്ങൾ സംഭവിച്ചിട്ടുണ്ട്, പലതും നമ്മൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞിട്ടില്ല. സാസാമൂഹിക സാമ്പത്തിക ജീവിതശൈലീ മാറ്റങ്ങൾ, മൂല്യങ്ങൾ, ആചാരങ്ങൾ, സാങ്കേതികവിദ്യ, കുടുംബബന്ധങ്ങൾ, സ്വകാര്യത, ആശങ്കകൾ എന്നിവ. നമ്മളിൽ പലരും അവയെ തിരിച്ചറിഞ്ഞിട്ടില്ല, ചിലർ ചോദ്യം ചെയ്യുന്നുമുണ്ട്. ഈ മാറ്റങ്ങളെ നേരിടുന്നതിൽ പരാജയപ്പെട്ടത് വലിയൊരു തലമുറ വിടവിന് കാരണമായി. ഈ മാറ്റങ്ങൾ പഠിക്കാനും സ്വീകരിക്കാനും നമ്മൾ തയ്യാറാണെങ്കിലും, തിരക്കിട്ട ജീവിതത്തിൽ നമ്മെ പഠിപ്പിക്കാൻ യുവതീയുവാക്കൾക്ക് സമയമില്ല. ഇന്നത്തെ കാലഘട്ടത്തിൽ നമ്മൾ വളരെ പിന്നിലായിരിക്കുന്ന ചില മേഖലകൾ ഉദാഹരണമായി ഞാൻ ചൂണ്ടിക്കാണിക്കട്ടെ. ഒന്നാമതായി, അവരുടെ ഭാഷ മനസ്സിലാക്കുന്നതിൽ നമുക്ക് വലിയ പ്രശ്‌നമുണ്ട്. ഒരുപക്ഷേ ജീവിതശൈലിയിലെ വേഗതമൂലം അവർ ഭാഷയെ ലളിതമാക്കുന്നു. അതുകൊണ്ട്, "കൂൾ" എന്ന് അവർ പറയുമ്പോൾ വായ മൂടിക്കെട്ടുന്നതിനു പകരം വിയോജിക്കാൻ സമ്മതിക്കുകയാണ് വേണ്ടത്. അതുപോലെ, അവർ ആ നാലക്ഷര വാക്ക് ഉപയോഗിക്കുന്നത് വഴിതെറ്റാൻ മാത്രമേ സഹായിക്കൂ. വികാരങ്ങൾ പ്രകടിപ്പിക്കാൻ അവർ ഉപയോഗിക്കുന്ന ഇമോജികൾ മികച്ച സർഗ്ഗാത്മകതയുടെ ഉദാഹരണങ്ങളാണ്. ആധുനിക സാങ്കേതികവിദ്യ ഉപയോഗിക്കാൻ പരിശീലനം ലഭിക്കാത്തതിനാൽ നമ്മളിൽ പലരും ധാരാളം വാക്കുകൾ പാഴാക്കുന്നു. ഏറ്റവും മികച്ചത്, കമ്പ്യൂട്ടറും ഇന്റർനെറ്റും നമ്മൾ കൈകാര്യം ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. ഇന്ന് റോബോട്ടിക്സും, ആർട്ടിഫിഷ്യൽ ഇന്റലിജൻസും (AI), ചാറ്റ്ജിപിടിയും ഒരു സാധാരണ കാഴ്ചയാണ്. നമ്മളുടെ സഹജമായ സർഗ്ഗാത്മകതയെ നശിപ്പിക്കാൻ കഴിയും എന്നിരിക്കിലും. യഥാർത്ഥ കറൻസി ഉപയോഗിച്ചിരുന്ന കാസിനോകൾ കണ്ടാണ് നമ്മൾ ചൂതാട്ടം പഠിച്ചത്. നമ്മുടെ യുവാക്കൾ ബ്ലോക്ക്‌ചെയിൻ സാങ്കേതികവിദ്യ ഉപയോഗിച്ച് ബിറ്റ്‌കോയിൻ വ്യാപാരം ചെയ്ത് ലക്ഷങ്ങൾ നേടുന്നു. സാങ്കേതികവിദ്യയുടെ ഈ അത്ഭുതങ്ങളിൽ നമുക്ക് എപ്പോഴെങ്കിലും പ്രാവീണ്യം നേടാൻ കഴിയുമോ? നമ്മുടെ കാലത്ത്, രാഷ്ട്രീയമായും സാമൂഹികമായും സംവേദനക്ഷമതയുള്ളവരായിരുന്ന നമ്മൾ, ആണവോർജത്തിന്റെയും ഫോസിൽ ഇന്ധനങ്ങളുടെയും വിവേചനരഹിതമായ ഉപയോഗത്തെക്കുറിച്ച് സംസാരിച്ചു. ഇന്ന്, നമ്മുടെ യുവാക്കൾ ആഗോളതാപനം, കാലാവസ്ഥാ വ്യതിയാനം, ഹരിതഗൃഹ പ്രഭാവം എന്നിവയെക്കുറിച്ച് ആശങ്കാകുലരാണ്. നമ്മുടെ കാഴ്ചപ്പാടുകൾ പങ്കിടുന്നതിന് അവരുമായി ഉൾക്കാഴ്ചയുള്ള സംവാദത്തിൽ/ചർച്ചയിൽ ഏർപ്പെടാൻ നമ്മിൽ എത്ര പേർക്ക് കഴിയും? രവിശങ്കറിന്റെ ശാന്തമായ സിത്താറിനേക്കാൾ കൂടുതൽ ആകർഷിക്കുന്ന ഹെവി മെറ്റൽ അല്ലെങ്കിൽ ഗള്ളി റാപ്പ് പോലുള്ള ആധുനിക സംഗീത രൂപങ്ങളെ നാം വെറുക്കുന്നു. ചെറുപ്പക്കാർ ഉച്ചത്തിൽ വായിക്കുമ്പോൾ കേൾക്കുന്നതിൽ ക്ഷമ കാണിക്കുന്നുണ്ടോ? അതുകൊണ്ട്, അംഗീകരിക്കപ്പെടണമെങ്കിൽ ചുറ്റുമുള്ള മാറ്റങ്ങൾക്കനുസരിച്ച് നമ്മൾ സ്വയം മെച്ചപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കണം. അപ്പോൾ മാത്രമേ കാലഹരണപ്പെട്ട ഉൽപ്പന്നങ്ങളല്ലെന്ന് നമുക്ക് തോന്നുകയുള്ളൂ.

വൃദ്ധരേ, എഴുന്നേൽക്കൂ, നമുക്ക് നഷ്ടപ്പെടാൻ ഒന്നുമില്ല, പഠിക്കുക.

( ആനോ ഭദ്ര: ക്രതവോ യന്തു വിശ്വത :)

മധുരിക്കുമോർമ്മകളെ ..

വാർദ്ധക്യത്തിലെശാപങ്ങളിലൊന്ന്, ഓർമ്മക്കുറവ് ഇല്ലാത്തപ്പോൾ, ഭൂതകാല ഓർമ്മകൾ ഓർമ്മിക്കാനുള്ള മനസ്സിന്റെ കഴിവാണ്. ചിലത് സുഖകരമാണ്, ചിലതു അപ്രിയവും വ്യത്യസ്തവുമാണ്; ചിലത് നിങ്ങളുടെ വിജയത്തെ സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തുമ്പോൾ ചിലത് പരാജയങ്ങളെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നു. പരാജയങ്ങളോ അസുഖങ്ങളോ സംബന്ധിച്ചവ ഇപ്പോൾ അവയെ നേരിടാൻ പുതിയ തന്ത്രങ്ങൾമെനയുന്നു; ഇപ്പോൾ എന്താണ് പ്രയോജനം! ഇല്ല, ഞാൻ ഇവിടെ അത്തരം ഓർമ്മകളെ നിങ്ങൾക്ക് സ മർപ്പിക്കുന്നില്ല. കുട്ടികളായിരിക്കുമ്പോൾ നമുക്ക് വളരെയധികം സന്തോഷം നൽകിയതും ഇന്നത്തെ കുട്ടികൾക്ക് പോലും അറിയാത്തതുമായ ചില കാര്യങ്ങളിൽ ഞാൻ അവ ഒതുക്കട്ടെ.

ഒന്നാമത്തേത്, ചെറിയ വിരലിൽ മോതിരം പോലെ നടുക്ക് ഒരു വലിയദ്വാരം ഉണ്ടായിരുന്നതിനാൽ കാൽ അണ(ഒരു രൂപയുടെഅറുപത്തിനാലിലൊന്ന്) തന്നെ ഒരു നിധിയായിരുന്നു. ഞങ്ങൾക്ക് മിഠായിയായി വിൽക്കുന്ന എന്തും കുറഞ്ഞ വിലയ്ക്ക്തു വാങ്ങുവാൻ പറ്റുമായിരുന്നു. അരിമണിയുടെ വലിപ്പമുള്ള ജീരകമുട്ടായി അല്ലെങ്കിൽ പെപ്പെർമെന്റ് എന്ന മുട്ടായി ഓരോന്നായി ദീർഘനേരം കഴിക്കാൻ പറ്റുമായിരുന്നു. ചെറിയവ ചിലപ്പോൾ ജീരകത്തിന്റെ രുചിയും വലിപ്പമുള്ളതിന്നു എൻജിച്ചുവയുള്ളതുമായിരുന്നു .

ഇന്ന് ഗോള എന്നറിയപ്പെടുന്നത് പോലെയുള്ള ഒരു ഐസ്ക്രീം അല്ലെങ്കിൽ പഞ്ചു മിട്ടായി (കോട്ടൺ മിഠായി), അല്ലെങ്കിൽ ഒരു റിസ്റ്റ് വാച്ച് മുതൽ ഒരു മരത്തൂണിൽ പൊതിഞ്ഞ കട്ടിയുള്ള മൾട്ടി-കളർ പേസ്ടറി ബേസിക് മധുരപലഹാരം കൊണ്ട് നിർമ്മിച്ച ഒരു തത്ത വരെ അന്ന് നിങ്ങൾക്ക് കിട്ടും.

“ചോക്ലേറ്റ്” എന്നത് നേർത്ത ബട്ടർ പേപ്പറിൽ പൊതിഞ്ഞതും ഇരുവശത്തും ഘടികാരദിശയിലും,എതിർഘടികാരദിശയിലും വളച്ചൊടിച്ചതുമായ ടോഫിയായിരുന്നു. ഇത് കൊക്കോ കൊണ്ടല്ല, പാൽ കൊണ്ടാണ് നിർമ്മിച്ചത്. മഴക്കാലത്ത് റാപ്പർ പൊതിയുന്നത് ഒരു പ്രശ്നമായിരുന്നു, കാരണം ടോഫി റാപ്പറിൽ ഒട്ടിച്ചിരിക്കും; അതിനാൽ അവ പലപ്പോഴും റാപ്പറുകൾ ഉപയോഗിച്ച് ചവയ്ക്കാറുണ്ടായിരുന്നു! ഇന്ന് നമ്മുടെ കുട്ടികൾക്ക് നട്സ്, ഉണക്കമുന്തിരി സിറപ്പുകൾ എന്നിവ ചേർത്ത് വ്യത്യസ്ത ഇനങ്ങളിൽ കൊക്കോ കൊണ്ട് നിർമ്മിച്ച യഥാർത്ഥ ചോക്ലേറ്റുകൾ ലഭിക്കും.

ഇപ്പോഴത്തെ പോലെ സ്കൂളിൽ പോകാൻ തയ്യാറെടുക്കുന്നതിന് കൂടുതൽ സമയം എടുത്തില്ല. മിക്ക വിദ്യാർത്ഥികളും കൈകളിൽ പുസ്തകങ്ങളുമായി അയൽപക്കത്തെ സ്കൂളിലേക്ക് നടന്നു. ഉപയോഗിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ തന്നെ, കൈപ്പിടികൾ ഇടയ്ക്കിടെ കീറുകയും കെട്ടേണ്ടി വരികയും ചെയ്യുന്ന തുണി സഞ്ചികളായിരുന്നു സ്കൂൾ ബാഗുകൾ. പിൻഭാഗം സഞ്ചികൾ (ബാക്ക്പാക്ക്) ഇല്ലായിരുന്നു. വസ്ത്ര യൂണിഫോമുകൾ, കഴുത്തിൽ ടൈകൾ മുതലായവ പല സ്കൂളുകളിലും നിർദ്ദേശിച്ചിരുന്നില്ല.

സന്ധ്യ കഴിഞ്ഞാൽ ശുദ്ധവായു അകത്തേക്ക് കടക്കാൻ വശങ്ങളിലെ വാതിലുകൾ തുറന്നിട്ടിരിക്കുന്ന എയർകണ്ടീഷൻ ചെയ്യാത്ത തിയേറ്ററുകളിൽ സിനിമകൾ കാണാമായിരുന്നു. മണിക്കൂറുകളോളം നീണ്ട ക്യൂവിൽ നിന്ന് ടിക്കറ്റുകൾ വാങ്ങണമായിരുന്നു.

റേഡിയോകൾ ഒരു ആഡംബരമായിരുന്നു, ചുരുക്കം ചില വീടുകളിൽ മാത്രമേ അവ ലഭ്യമായിരുന്നുള്ളൂ. അവ ചുമരിൽ ഉയർന്ന്, കുട്ടികൾക്ക് എത്താൻ കഴിയാത്ത വിധത്തിൽ സ്ഥാപിച്ചിരുന്നു. പരിമിതമായ മണിക്കൂറുകൾ മാത്രംപ്രവർത്തിപ്പിച്ചു, ബാക്കിയുള്ള സമയം ഒരു തുണികൊണ്ട് മൂടിയിരുന്നു. ചില മാതാപിതാക്കൾ കുട്ടികളെ ക്രിക്കറ്റ് കമന്ററികളും ബിയാങ്ക ഗീത് മാലയും കേൾക്കാൻ അനുവദിച്ചിരുന്നു). രാത്രി 9 മണിക്കുള്ള ഇംഗ്ലീഷ് വാർത്തകൾ അച്ഛന് മാത്രമല്ല, മെൽവിൽ ഡിമെല്ലോ, റോഷൻ മേനോൻ തുടങ്ങിയ ഇതിഹാസ വാർത്താ വായനക്കാരിൽ നിന്ന് വാക്കുകളുടെ ശരിയായ ഉച്ചാരണം ലഭിക്കേണ്ടത് പല കുട്ടികൾക്കും അത്യാവശ്യമായിരുന്നു. ട്രാൻസിസ്റ്റർ റേഡിയോ അസംബ്ലിംഗിന്റെ വരവോടെ വാൽവ് റേഡിയോകളുടെ ആകർഷണം മങ്ങി, ഇത് ചില കുട്ടികളുടെ ഹോബി/സ്കൂൾ പ്രോജക്റ്റ് വർക്കായി മാറി.

അതെ, നമ്മളിൽ മിക്കവർക്കും കുട്ടിക്കാലം ആസ്വാദ്യകരമായ എത്രയെത്ര അനുഭവമായിരുന്നു!.

RAT TRAP

Bhama and I enjoy sitting on our spacious frontside  veranda on Sundays and other holiday mornings. We have the panoramic view of the sky early in the mornings with the rising sun emerging spreading its rays through the trees. This  day too was not different as we settled into our usual places while sipping  the steaming cup of coffee.

My mind wandered,  expecting Bhama to open up with the new assignment she plans for me for the next ensuing hours of the day. It was only last week, monthly provisions were bought, Children books covers bound, and sundry plumbing jobs were fixed with our’ guest laborer ’ Biswas babu. She broke  the silence.. “ Vignesh, you see the rats have already spoiled half the items kept in our side store room and you have to attend to the menace today itself ”. 

I have no excuses and have to postpone my reading of the new novel bought with much curiosity and interest, and said unassumingly.“ Oh sure Bhama, I’m just thinking about it only” . I am on the job.

I got a mouse trap  delivered in no time thro’ Hyper plus Store as I couldn't bear another reminder from her about the rodent problem.

 Next, just before dusk, the dry fish is hooked and mixed into knots and placed in the trap box properly to attract the villain in the store room.

All planned well, went to sleep soundly to wake up  and celebrate a new morning and victory over the intruder.

But alas, neither it came nor touched the menu nor  fell in my trap. Unwilling to lose, decided to change his diet to pieces of apple, banana, jackfruit, chicken, and tried alternately. A small coconut slice was also placed on the hook. When I went to look in the morning, there was a little cute thing rattling inside waiting for me to open the door.

But before me, my better half Bhama was  ready,  with the bucket full of water nodding at me to take over from her and act fast.

Looking at the nest, I saw two stars shining as eyes pleading for life. He looks straight at me and plays with his tail up, not knowing that he is in front of death!

When I tried to dip him for once, the whole body trembled and shivered, and the bucket was toppled topsy turvy.

My wife  watched and said, “Take it away to the pond side down below and it is enough.’’

On reaching the bank of the pond, no sooner was the box opened, it doubled fast and stood for a second with folded hands to thank me (?), making its way to the bushes.  The poor thing is not at fault, has he not  come looking for food!

A full breath, laughter, wisdom in the heart,  and the mouse box was empty and drowned, accomplishing the job, I returned home.  Bhama too was happy and affirmed : 'We will trap again and again, the nuisance is increasing. Tapioca can be tried tomorrow!’

Smiling inwardly I said openly.“ Amen”.