മധുരിക്കുമോർമ്മകളെ ..

വാർദ്ധക്യത്തിലെശാപങ്ങളിലൊന്ന്, ഓർമ്മക്കുറവ് ഇല്ലാത്തപ്പോൾ, ഭൂതകാല ഓർമ്മകൾ ഓർമ്മിക്കാനുള്ള മനസ്സിന്റെ കഴിവാണ്. ചിലത് സുഖകരമാണ്, ചിലതു അപ്രിയവും വ്യത്യസ്തവുമാണ്; ചിലത് നിങ്ങളുടെ വിജയത്തെ സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തുമ്പോൾ ചിലത് പരാജയങ്ങളെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നു. പരാജയങ്ങളോ അസുഖങ്ങളോ സംബന്ധിച്ചവ ഇപ്പോൾ അവയെ നേരിടാൻ പുതിയ തന്ത്രങ്ങൾമെനയുന്നു; ഇപ്പോൾ എന്താണ് പ്രയോജനം! ഇല്ല, ഞാൻ ഇവിടെ അത്തരം ഓർമ്മകളെ നിങ്ങൾക്ക് സ മർപ്പിക്കുന്നില്ല. കുട്ടികളായിരിക്കുമ്പോൾ നമുക്ക് വളരെയധികം സന്തോഷം നൽകിയതും ഇന്നത്തെ കുട്ടികൾക്ക് പോലും അറിയാത്തതുമായ ചില കാര്യങ്ങളിൽ ഞാൻ അവ ഒതുക്കട്ടെ.

ഒന്നാമത്തേത്, ചെറിയ വിരലിൽ മോതിരം പോലെ നടുക്ക് ഒരു വലിയദ്വാരം ഉണ്ടായിരുന്നതിനാൽ കാൽ അണ(ഒരു രൂപയുടെഅറുപത്തിനാലിലൊന്ന്) തന്നെ ഒരു നിധിയായിരുന്നു. ഞങ്ങൾക്ക് മിഠായിയായി വിൽക്കുന്ന എന്തും കുറഞ്ഞ വിലയ്ക്ക്തു വാങ്ങുവാൻ പറ്റുമായിരുന്നു. അരിമണിയുടെ വലിപ്പമുള്ള ജീരകമുട്ടായി അല്ലെങ്കിൽ പെപ്പെർമെന്റ് എന്ന മുട്ടായി ഓരോന്നായി ദീർഘനേരം കഴിക്കാൻ പറ്റുമായിരുന്നു. ചെറിയവ ചിലപ്പോൾ ജീരകത്തിന്റെ രുചിയും വലിപ്പമുള്ളതിന്നു എൻജിച്ചുവയുള്ളതുമായിരുന്നു .

ഇന്ന് ഗോള എന്നറിയപ്പെടുന്നത് പോലെയുള്ള ഒരു ഐസ്ക്രീം അല്ലെങ്കിൽ പഞ്ചു മിട്ടായി (കോട്ടൺ മിഠായി), അല്ലെങ്കിൽ ഒരു റിസ്റ്റ് വാച്ച് മുതൽ ഒരു മരത്തൂണിൽ പൊതിഞ്ഞ കട്ടിയുള്ള മൾട്ടി-കളർ പേസ്ടറി ബേസിക് മധുരപലഹാരം കൊണ്ട് നിർമ്മിച്ച ഒരു തത്ത വരെ അന്ന് നിങ്ങൾക്ക് കിട്ടും.

“ചോക്ലേറ്റ്” എന്നത് നേർത്ത ബട്ടർ പേപ്പറിൽ പൊതിഞ്ഞതും ഇരുവശത്തും ഘടികാരദിശയിലും,എതിർഘടികാരദിശയിലും വളച്ചൊടിച്ചതുമായ ടോഫിയായിരുന്നു. ഇത് കൊക്കോ കൊണ്ടല്ല, പാൽ കൊണ്ടാണ് നിർമ്മിച്ചത്. മഴക്കാലത്ത് റാപ്പർ പൊതിയുന്നത് ഒരു പ്രശ്നമായിരുന്നു, കാരണം ടോഫി റാപ്പറിൽ ഒട്ടിച്ചിരിക്കും; അതിനാൽ അവ പലപ്പോഴും റാപ്പറുകൾ ഉപയോഗിച്ച് ചവയ്ക്കാറുണ്ടായിരുന്നു! ഇന്ന് നമ്മുടെ കുട്ടികൾക്ക് നട്സ്, ഉണക്കമുന്തിരി സിറപ്പുകൾ എന്നിവ ചേർത്ത് വ്യത്യസ്ത ഇനങ്ങളിൽ കൊക്കോ കൊണ്ട് നിർമ്മിച്ച യഥാർത്ഥ ചോക്ലേറ്റുകൾ ലഭിക്കും.

ഇപ്പോഴത്തെ പോലെ സ്കൂളിൽ പോകാൻ തയ്യാറെടുക്കുന്നതിന് കൂടുതൽ സമയം എടുത്തില്ല. മിക്ക വിദ്യാർത്ഥികളും കൈകളിൽ പുസ്തകങ്ങളുമായി അയൽപക്കത്തെ സ്കൂളിലേക്ക് നടന്നു. ഉപയോഗിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ തന്നെ, കൈപ്പിടികൾ ഇടയ്ക്കിടെ കീറുകയും കെട്ടേണ്ടി വരികയും ചെയ്യുന്ന തുണി സഞ്ചികളായിരുന്നു സ്കൂൾ ബാഗുകൾ. പിൻഭാഗം സഞ്ചികൾ (ബാക്ക്പാക്ക്) ഇല്ലായിരുന്നു. വസ്ത്ര യൂണിഫോമുകൾ, കഴുത്തിൽ ടൈകൾ മുതലായവ പല സ്കൂളുകളിലും നിർദ്ദേശിച്ചിരുന്നില്ല.

സന്ധ്യ കഴിഞ്ഞാൽ ശുദ്ധവായു അകത്തേക്ക് കടക്കാൻ വശങ്ങളിലെ വാതിലുകൾ തുറന്നിട്ടിരിക്കുന്ന എയർകണ്ടീഷൻ ചെയ്യാത്ത തിയേറ്ററുകളിൽ സിനിമകൾ കാണാമായിരുന്നു. മണിക്കൂറുകളോളം നീണ്ട ക്യൂവിൽ നിന്ന് ടിക്കറ്റുകൾ വാങ്ങണമായിരുന്നു.

റേഡിയോകൾ ഒരു ആഡംബരമായിരുന്നു, ചുരുക്കം ചില വീടുകളിൽ മാത്രമേ അവ ലഭ്യമായിരുന്നുള്ളൂ. അവ ചുമരിൽ ഉയർന്ന്, കുട്ടികൾക്ക് എത്താൻ കഴിയാത്ത വിധത്തിൽ സ്ഥാപിച്ചിരുന്നു. പരിമിതമായ മണിക്കൂറുകൾ മാത്രംപ്രവർത്തിപ്പിച്ചു, ബാക്കിയുള്ള സമയം ഒരു തുണികൊണ്ട് മൂടിയിരുന്നു. ചില മാതാപിതാക്കൾ കുട്ടികളെ ക്രിക്കറ്റ് കമന്ററികളും ബിയാങ്ക ഗീത് മാലയും കേൾക്കാൻ അനുവദിച്ചിരുന്നു). രാത്രി 9 മണിക്കുള്ള ഇംഗ്ലീഷ് വാർത്തകൾ അച്ഛന് മാത്രമല്ല, മെൽവിൽ ഡിമെല്ലോ, റോഷൻ മേനോൻ തുടങ്ങിയ ഇതിഹാസ വാർത്താ വായനക്കാരിൽ നിന്ന് വാക്കുകളുടെ ശരിയായ ഉച്ചാരണം ലഭിക്കേണ്ടത് പല കുട്ടികൾക്കും അത്യാവശ്യമായിരുന്നു. ട്രാൻസിസ്റ്റർ റേഡിയോ അസംബ്ലിംഗിന്റെ വരവോടെ വാൽവ് റേഡിയോകളുടെ ആകർഷണം മങ്ങി, ഇത് ചില കുട്ടികളുടെ ഹോബി/സ്കൂൾ പ്രോജക്റ്റ് വർക്കായി മാറി.

അതെ, നമ്മളിൽ മിക്കവർക്കും കുട്ടിക്കാലം ആസ്വാദ്യകരമായ എത്രയെത്ര അനുഭവമായിരുന്നു!.